11 listopada to data podpisania rozejmu w Compiégne kończącego I wojnę światową. Dla Polski to data wyjątkowa. W ten dzień Rada Regencyjna przekazała pełnię władzy nad polskim wojskiem w ręce Józefa Piłsudskiego. Równocześnie data ta jest symbolicznym dniem odzyskania przez Polskę Niepodległości po 123 latach zaborów. Symbolicznym, bo przecież Polacy musieli walczyć o swoją suwerenność jeszcze przez kilka lat. Pamiętać musimy, że po z wielkim trudem odzyskanej wolności państwowej Polacy musieli walczyć o jej utrzymanie na wschodzie i zachodzie. Na wschodzie walczyliśmy z nawałą sowiecką do 1920 r. Na zachodzie wybuchło największe, zwycięskie w historii Polski - Powstanie Wielkopolskie. Nic więc dziwnego, że oficjalnie Narodowe Święto Niepodległości wprowadzono specjalną ustawą dopiero 23 kwietnia 1937 r.
 

22 lipca 1945 r. to niezwykle ważne dla państwowości polskiej święto zniesiono ustawą Krajowej Rady Narodowej. Aż do momentu transformacji ustrojowej w 1989 r. nie pozwalano o tej dacie mówić, nie wspominając o świętowaniu. Dzień ten komuniści chcieli na zawsze wymazać ze świadomości Polaków.

Reżim komunistyczny nie mógł pozostać głuchy na działania środowisk kombatanckich i niepodległościowych oraz powstałej w drugiej połowie lat siedemdziesiątych opozycji politycznej, która – walcząc o prawdę historyczną – z roku na rok coraz śmielej i głośniej przypominała o symbolach i postaciach związanych z tradycją walk o niepodległość Polski Podczas obrad „okrągłego stołu” Sejm PRL przywrócił dzień 11 listopada do kalendarza świąt państwowych. „Dla upamiętnienia rocznicy odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego oraz walk pokoleń Polaków o wolność i niepodległość” – głosiła preambuła ustawy z 15 lutego 1989 roku o Narodowym Święcie Niepodległości.

W Muzeum Oręża Polskiego na wystawie „Dzieje Oręża Polskiego” możemy zobaczyć umundurowanie, uzbrojenie, odznaczenia i pamiątki związane z tym okresem naszych dziejów.